Historia: Kalendarium Legii (9 grudnia): Siedem medali legionistów na IO w Melbourne

IO w Melbourne trwały od 22 listopada do 8 grudnia 1956 roku (turniej jeździecki od 10 do 17 czerwca 1956 roku). Srebrne medale olimpijskie zdobyli legioniści-reprezentanci Polski: Jerzy Pawłowski (szabla – turniej indywidualny oraz turniej drużynowy), Andrzej Piątkowski (szabla – turniej drużynowy) oraz Adam Smelczyński (strzelectwo). Brązowe krążki przypadły zaś w udziale Marianowi Zielińskiemu (podnoszenie ciężarów), Henrykowi Niedźwiedzkiemu (boks) oraz Zbigniewowi Pietrzykowskiemu (boks).

Adam Smelczyński urodził się 14 września 1930 roku w Częstochowie. Zasłużony Mistrz Sportu, który w swoim debiucie wywalczył srebrny medal olimpijski, a potem - niemal za każdym razem - był w czołówce tej dyscypliny. Był zawodnikiem m.in. Związkowego Klubu Strzeleckiego Warszawa (1953-1960) oraz Legii (1961-1981), uczestnikiem aż sześciu IO (1956, 1960, 1964, 1968, 1972, 1976). Startował w konkurencji strzelania do rzutków „trap”. Oprócz startów w IO był także brązowym medalistą mistrzostw świata w Bolonii w roku 1967. Dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Europy – w Madrycie (1972) i Brnie (1976). Dwukrotnie był także brązowym medalistą mistrzostw Europy w konkurencji indywidualnej – w Antibes (1974) oraz w Wiedniu (1975). W swoim dorobku ma także trzy medale mistrzostw Europy w drużynie: srebrne w Bolonii (1964) i w Madrycie (1972) oraz brązowy w Bukareszcie (1955). 12 razy zdobywał także mistrzostwo Polski (1956, 1958, 1959, 1960, 1962, 1963, 1966, 1967, 1968, 1970, 1971 i 1976). W marcu 2013 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie otrzymał Medal „Kalos Kagathos” za wybitne osiągniecia w sporcie i poza nim. Z wykształcenia jest lekarzem stomatologiem.

Z kolei Marian Zieliński urodził się 24 grudnia 1929 roku w Chełmie (zmarł 13 października 2005 roku w Warszawie). Legionista był trzykrotnym medalistą olimpijskim i wielokrotnym medalistą mistrzostw świata, słowem – jednym z najbardziej utytułowanych polskich ciężarowców. Pierwszy poważny sukces w karierze osiągnął w roku 1956, gdy podczas ME w Helsinkach wywalczył brązowy medal w wadze piórkowej. W tym samym roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Melbourne, gdzie również zajął trzecie miejsce i zdobył brąz (wyprzedzili go jedynie Isaac Berger z USA oraz Jewgienij Minajew z ZSRR). Zwyciężał na MŚ w Warszawie (1959), wyprzedzając Bergera oraz Włocha Mannironiego. Od roku 1960 startował w wadze lekkiej. Wystąpił na IO w Rzymie (1960, czwarte miejsce). Później zdobywał brązowe medale na MŚ w Wiedniu oraz Budapeszcie. W roku 1963 wywalczył drugi tytuł mistrza świata, zwyciężając walkę na podeście w Sztokholmie. Wziął także udział w IO w Tokio (1964, trzecie miejsce). Łącznie zdobył dziewięć medali ME: złote w latach 1959 (waga piórkowa), 1960 i 1963 (waga lekka); srebrne w latach 1966 i 1968 (waga lekka) oraz brązowe w latach 1956 (waga piórkowa), 1957, 1961 i 1962 (waga lekka). Siedmiokrotnie zdobywał także tytuł mistrza kraju: w 1954 i 1958 roku (w wadze piórkowej) oraz w latach 1959, 1960, 1961, 1962 i 1966 (w wadze lekkiej). Kilkakrotnie bił rekordy świata – w tym w trójboju (w wadze lekkiej) z wynikiem 417,5 kg (1963 r.).

Pięściarz Zbigniew Pietrzykowski – brązowy medalista olimpijski z Melbourne – przyszedł na świat 4 października 1934 roku w Bestwince (zmarł 19 maja 2014 roku w Bielsku-Białej). Legionista był czterokrotnym mistrzem Europy i trzykrotnym medalistą olimpijskim. Jako pięściarz walczył w trzech kategoriach: lekkośredniej, średniej oraz półciężkiej. Trzykrotnie brał udział w letnich IO, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne (1956) wywalczył wspomniany brąz w kategorii lekkośredniej (uległ w półfinale Węgrowi László Pappe). Cztery lata później w Rzymie (1960) dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z Cassiusem Clayem (Muhammadem Ali). Podczas IO w Tokio (1964) zdobył z kolei brązowy medal w wadze półciężkiej. Pięciokrotnie wziął udział w mistrzostwach Europy wywalczając pięć medali: złote w Berlinie Zachodnim (1955, w wadze lekkośredniej), w Pradze (1957, w wadze średniej), w Lucernie (1959, w wadze półciężkiej), w Moskwie (1963, w wadze półciężkiej), dokładając do tego brązowy krążek w Warszawie (1953, w wadze lekkośredniej).

Jedenastokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej (1954, 1955 i 1956), średniej (1957) i półciężkiej (1959–1965). Żaden inny polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza kraju (jego rekord wyrównał w 2005 roku Andrzej Rżany). Jest również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji kraju. W jej barwach stoczył 44 walki – 42 pojedynki wygrał i dwa przegrał. Łącznie odbył 350 walk (334 zwyciężył, dwie zremisował i 14 przegrał). Podczas swojej kariery reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950–1968), z dwuletnią przerwą na występy w Legii Warszawa (1955–1956). Po zakończeniu kariery w roku 1968 został trenerem. Sylwetki pozostałych legionistów-bohaterów z Melbourne przedstawiliśmy w poprzednich odcinkach naszego cyklu.