Historia: Kalendarium Legii (8 grudnia): Powstanie sekcji szermierczej Legii

Na rok 1922 sekcja datowała swoje początki, przez kolejne prężnie się rozwijając. Największe sukcesy przyszły jednak nieco później. Po zakończeniu II wojny światowej braki sprzętowe opóźniły wznowienie działalności szermierzy Legii. Dopiero w roku 1947 legioniści wystartowali po raz pierwszy w oficjalnych zawodach sportowych. Późniejsze liczne sukcesy szermierze Legii zapoczątkowali zdobyciem w 1948 roku tytułu wicemistrza kraju w szabli. Później doszły sukcesy we florecie mężczyzn oraz szpadzie.

Od początku istnienia sekcji szermierze mieli odpowiednie warunki treningowe i wystarczające zaopatrzenie w sprzęt. W latach 1947-1953 odbywali treningi w dużej sali gimnastycznej, dysponując wystarczającą ilością sprzętu. Od roku 1957 warunki szkoleniowe uległy jednak pogorszeniu, a budżety sekcji w kolejnych latach przeznaczone były głównie na wyjazdy na zawody sportowe, zgrupowania oraz płace trenerów, m.in. Aleksandra Wójcickiego, Zygmunta Fokta, Władysława Popiela, Jerzego Buczaka, Andrzeja Przeździeckiego, Andrzeja Piątkowskiego, Barbary Orzechowskiej, Mariana Zakrzewskiego, Czesława Wardzyńskiego, Marka Poznańskiego, Jerzego Strzałki, Bohdana Andrzejewskiego czy Kazimierza Barburskiego.

„Jednym z najbardziej zasłużonych działaczy sekcji szermierczej był mgr Arkadiusz Brzezicki, inicjator powołania sekcji po II wojnie światowej, wieloletni kierownik sekcji. Poza nim na uwagę zasługuje także działalność innych oddanych działaczy sekcji. Byli to: mjr Andrzej Przeździecki, kpt. Jerzy Sobol (wiceprezes PZS ds. szkoleniowych w latach 1972-1976), mgr Jerzy Morawski, Irena Nawrocka, Jerzy Skikiewicz, Camilla Mondral (działaczki PZS w latach 1957-1960), st. sierż. Henryk Nielaba, Barbara Orzechowska, Bogdan Jankun. Funkcję w Zarządzie sekcji powierzano przeważnie pracownikom etatowym Klubu, którzy wywodzili się z grona dawnych zawodników, trenerów, pracujących w sekcji. W 1963 roku zatrudnionych było sześciu trenerów i instruktor, w 1968 trzech trenerów i dwóch instruktorów, w 1976 sześciu trenerów, zaś w 1980 czterech trenerów i instruktor” – czytamy w opracowaniu Macieja Łuczaka „Szermierka w Polsce w latach 1945-1989”.

W szczytowym okresie wielkich triumfów szermierze Legii zdobyli wiele cennych laurów w kraju i zagranicą. Jednym z najbardziej utytułowanych był Jerzy Pawłowski – szablista wszech czasów, mistrz olimpijski z 1968 roku i wicemistrz olimpijski z 1956 roku, a także trzykrotny mistrz świata (1957, 1965, 1966), czterokrotny wicemistrz świata (1962, 1963, 1967, 1971), brązowy medalista w konkurencji indywidualnej (1959), dwukrotny drużynowy wicemistrz olimpijski (1956, 1960), czterokrotny drużynowy mistrz świata (1959, 1961, 1962, 1963), wicemistrz świata (1969) i brązowy medalista mistrzostw świata (1970).

W przeciągu 20 lat trzynastokrotnie występował w finałach mistrzostw świata oraz igrzyskach olimpijskich. Sukcesy odnieśli również: szablista Janusz Olech – zdobywając tytuł wicemistrza olimpijskiego (1988) oraz Robert Kościelniakowski - brązowy medalista mistrzostw świata (1987). Obydwaj w 1986 roku wywalczyli również tytuły drużynowych wicemistrzów świata. Spośród pozostałych zawodników należy wymienić choćby sukcesy zespołowe szablistów: Andrzeja Piątkowskiego, Józefa Nowary, Ryszarda Zuba, a także florecistów: Henryka Nielaby, Janusza Różyckiego i szpadzistów: Bohdana Andrzejewskiego, Janusza Różyckiego, Jerzego Strzałki, Andrzeja Kryńskiego, Janusza Kurczaba oraz Czesława Wardzyńskiego.

„Bohdan Andrzejewski zdobył tytuł indywidualnego mistrza świata w szpadzie (1969) oraz drużynowy brązowy medal olimpijski (1968). Kazimierz Barburski i Henryk Nielaba zostali też zespołowymi brązowymi medalistami olimpijskimi (1968) i srebrnymi drużynowymi medalistami mistrzostw świata (1970). We florecie kobiet Jolanta Rzymowska-Bebel została drużynową brązową medalistką mistrzostw świata (1971). We florecie Marian Sypniewski został brązowym medalistą indywidualnych mistrzostw świata (1983), Janusz Różycki z drużyną wywalczył srebrny medal olimpijski (1964), srebrny medal drużynowych mistrzostw świata (1963) i brązowy medal drużynowych mistrzostw świata (1961, 1962), a Henryk Nielaba - brązowy medal (1962). Natomiast Marian Sypniewski i Bogusław Zych zostali złotymi medalistami drużynowych mistrzostw świata (1978) i brązowymi zespołowymi medalistami olimpijskimi (1980). Zespół szpadzistów Legii: Henryk Nielaba, Jerzy Strzałka, Andrzej Kryński, Czesław Wardzyński, Janusz Kurczab - w 1961 r. zdobył Puchar Europy pierwszy raz w historii polskiego sportu. Na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych szermierze Legii uzyskali zaś 17 złotych, 10 srebrnych i 28 brązowych medali. W mistrzostwach Polski zdobyli łącznie 208 medali – w tym 102 złote, 59 srebrnych, 47 brązowych (w turniejach indywidualnych uzyskali 40 złotych, 27 srebrnych, 29 brązowych” – czytamy dalej w opracowaniu Macieja Łuczaka „Szermierka w Polsce w latach 1945-1989”.

W pierwszych latach działalności klubu istniała tylko jedna sekcja i była to sekcja piłki nożnej. Z inicjatywy inż. Nussbauma i majorów Wężyka oraz Bobkowskiego powstała jednak sekcja szermiercza przy warszawskim WKS, która była zalążkiem Wojskowego Klubu Szermierczego (1923).

„W 1924 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu startują pierwsi zawodnicy Legii i są to szabliści. Oni to zdobywają pierwsze medale na następnych Olimpiadach w Amsterdamie (1928) oraz Los Angeles (1932) i są to tacy zawodnicy jak: Adam Papee, Włodzimierz Segda, Jan Zabielski i Leszek Lubicz-Nycz. Wybuch drugiej wojny światowej przerywa działalność klubu WKS Legia. Po wojnie w 1946 roku na nowo odradza się WKS Legia, jako drugi klub wojskowy (pierwszy WKS Lublinianka) i jej pierwsza sekcja – piłka nożna. Rok później (1947) powstają nowe sekcje między innymi sekcja szermiercza. Jej założycielem jest mgr Arkadiusz Brzezicki. Pierwszymi kierownikami sekcji byli: ppor. Zygmunt Fokt, chor. Marian Paliga, por. Arkadiusz Brzezicki. W listopadzie 1947 roku WKS Legia zostaje przekształcony w Centralny Wojskowy Klub Sportowy. Począwszy od 1947 roku szermierze Legii rozpoczynają swą długą drogę sukcesów, zdobyciem brązowego medalu przez Zygmunta Fokta w szabli w Indywidualnych Mistrzostwach Polski i brązowego medalu drużynowo (Zygmunt Fokt, Arkadiusz Brzezicki, Aleksander Wójcicki). Następne lata to pasmo wspaniałych sukcesów na arenie krajowej i zagranicznej. W kraju szabliści, szpadziści, szpadzistki (od 1987 roku), floreciści i florecistki zdobywają medale mistrzostw Polski, wygrywają Puchary Polski plasują się na czołowych miejscach listy rankingowej PZS-u. Za granicą zdobywają medale olimpijskie, mistrzostw świata seniorów i juniorów, mistrzostw Europy seniorów i juniorów. Oczywiście nad poziomem tych wyników czuwali wspaniali trenerzy jak i 'logistycy', dzięki którym było możliwe osiągnięcie tak znaczących sukcesów. W 1987 roku sekcja szermiercza zostaje przeniesiona z ulicy Łazienkowskiej na Powązkowską 59 (Forty Bema). W 2003 roku, w związku z trudną sytuacją finansową CWKS Legia Warszawa, sekcja szermiercza dbając o dalsze kultywowanie wspaniałych tradycji i nie dopuszczając do jej upadku, została przekształcona w Stowarzyszenie Szermierzy Legia Warszawa. Od 28 lutego 2011 roku Stowarzyszenie musiało opuścić obiekt przy Powązkowskiej i przeniosło się z treningami do Gimnazjum Nr 51 przy ulicy Jana Olbrachta 48/56 (Wola)” – czytamy z kolei na oficjalnej witrynie sekcji.

***

Z kolei 8 grudnia 2007 roku legionista Roger Guerreiro został wybrany „Obcokrajowcem Roku” w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”, Jan Urban zaś otrzymuje nagrodę za powrót roku.